فضای خسته و پوسیده‌ی زمستانی
و حسِّ مبهم «شاید تو هم پشیمانی»

تمام ِ حوصله‌ام را سؤال پیچیده
پر از تو ام و پر از ابرهای بارانی

نشسته در اتوبوسی که ایستگاه‌اش را
به هر کجای جهان می‌شود بچسبانی

در انتخاب ِ خودم یا تو یا خدایی که ...
که بگذریم، از این فکرهای شیطانی

ببین مرا وسط ِ جاده‌های بی عابر
بدون قلب ِ تو، با عشق‌های جبرانی

تو را قدم زدم آن‌قدر تا که پیوستم
به خط ِ ممتد ِ این جاده‌های طولانی

به اعتراف گناهی نکرده افتادم
مرا بلند کن از این دروغ پایانی

آسمان امشب به حالم مویه کن
                

                       روح تب دار مرا پاشویه کن

آتش افکند عاشقی بر حاصلم
                

                    گریه کن در مجلس ختم دلم

گریه کن ای عشق روحم تیر خورد
               

                          شانه احساس من شمشیر خورد

شوخ چشمی بی شکیبم کرده است 
               

                      با خودم حتی غریبم کرده است

شوخ چشم است و دلم در چنگ اوست 
                

                          هر چه هست از چشم پر نیرنگ اوست

او که می گویند پشت خواب هاست
              

                       دختر فرمانروای آب هاست

او که خویشاوند نزدیک گل است
               

                           شرح احساسات سبز بلبل است

او شبی آمد مرا دیوانه کرد
                

                        او مرا یک باغ بی پروانه کرد

آن بلا آن درد خوب سینه سوز
                

                    از کجا آمد نمی دانم هنوز

شاید از ته توی جنگل های راز 
                 

                     شاید از پشت کپر های نیاز
 

آمد و بر بام روحم پر کشید
               

                        از سر پرچین قلبم سر کشید

آمد و من پیش پایش گم شدم
                

                      از جنون ورد لب مردم شدم

آمد از دردش پرم کرد و گذشت
              

                             بی وفا سیلی خورم کرد و گذشت

رفت و طاق عشق من آوار شد
               

                          رفت و منصور دلم بر دار شد

رفت و کوه طاقتم را باد برد
               

                       یوسف امید من در چاه مرد

 شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی
            تو را با لهجه ی گلهای نیلوفر صدا کردم
            تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم
            پس از یک جستجوی نقره ایی در کوچه های آبی احساس
            تو را از بین گلهایی که در تنهاییم رویید با حسرت جدا کردم
            و تو در پاسخ آبی ترین موج تمنای دلم گفتی:
            دلم حیران و سرگردان چشمانی است رویایی
            و من تنها برای دیدن زیبایی آن چشم
            تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم
            همین بود آخرین حرفت
            و من بعد از عبور تلخ و غمگینت
            حریم چشمهایم را بروی اشکی از جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید وا کردم
            نمیدانم چرا رفتی؟
            نمیدانم چرا شاید خطا کردم
            و تو بی آنکه فکر غربت چشمان من باشی
            نمیدانم کجا؟تا کی؟برای چه؟
            ولی رفتی و بعد از رفتنت باران چه معصومانه میبارید
            و بعد از رفتنت یک قلب دریایی ترک برداشت
            و بعد از رفتنت رسم نوازش در غمی خاکستری گم شد
            و گنجشکی که هر روز از کنار پنجره با مهربانی دانه برمیداشت
            تمام بالهایش غرق در اندوه غربت شد
            و بعد از رفتن تو آسمان چشمهایم خیس باران بود
            و بعد از رفتنت انگار کسی حس کرد من بی تو هزاران بار در هر لحظه خواهم
            مرد
            کسی حس کرد من بی تو تمام هستیم از دست خواهد رفت
            و بعد از رفتنت دریا چه بغضی کرد
            کسی فهمید تو نام مرا از یاد خواهی برد
            و من با آنکه میدانم تو هرگز یاد من را با عبور خود نخواهی برد
            هنوز آشفته ی چشمان زیبای توام برگرد!
            ببین که سرنوشت انتظار من چه خواهد شد
            و بعد از اینهمه طوفان و وهم و پرسش و تردید
            کسی از پشت قاب پنجره آرام و زیبا گفت:
            تو هم در پاسخ این بی وفایی ها بگو
            در راه عشق و انتخاب آن خطا کردم
            و من در حالتی ما بین اشک و حسرت و تردید
            کنار انتظاری که بدون پاسخ و سردست
            و من در اوج پاییزی ترین ویرانی یک دل
            میان غصه ایی از جنس بغض کوچک یک ابر
            نمیدانم چرا؟ شاید به رسم پروانگی مان باز
            برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم

               به چه می خندی تو ؟

             به مفهوم غم انگیز جدایی ؟

               به شکست دل من یا به پیروزی خویش؟

             به نگاهم که چه مستانه تو را باور کرد؟

               یا به افسونگری چشمانت

            که مرا سوخت و خاکستر کرد؟

                به چه می خندی تو؟

        به دل ساده من که دگر تا به ابد نیز به فکرخود نیست؟

              خنده دار است ... بخند!

اينجا نبايد حرف دل را گوش كرد ،اي دوست!

 بايد چراغ عشق را خاموش كرد اي دوست!

   قانون شهر ما به جز رسم جدايي نيست!

باور بكن كس را ازاين قانون رهايي نيست!

    وقتي تو رفتي بي كسي را تازه فـهميدم!

       با رفتنت دلواپسی را تازه فهمیدم!

 بغضي غريب از جنس باران درگلويم ماند!

    ابري سترون قله هاي عشق را پوشاند!

    باد خزان پيچيد و دشت ياس پرپر شد!

   يك شاخه ي افسرده ي احساس پرپر شد!

    من ماندم و یک آسمان فانوس دلتنگی!

    در آتش دل زاده شد ققنوس دلتنگي!

 

چو آفتاب از لب باممم پريد و رفت ؛

روزمرا به كام سياهي كشيد و رفت

چون شبنمي نهان زنظر درسكوت صبح

يكدم به برگ لاله و نسرين خزيد و رفت.

با اشك چون ستاره ی من همنشين نشد،

همچون شهاب گرم و گريزان دويد و رفت.

برگ مرا فشاند و به همراه خويش بُرد

چون باد بر درخت شفق آرميد و رفت .

خورشيد عشق بود كه درمغرب وداع

درسرخي حرير شفق آرميد و رفت.

چون جويبار بي خبر از سرنوشت باغ

فرياد مرغكان چمن را شنيد و رفت.

اي واي ازآن مسافر بي اعتنا كه دوش

در چشم ما نشان تمنّا نديد و رفت...

باید فراموشت کنم ، چندیست تمرین می کنم

من می توانم می شود ، آرام تلقین می کنم

با عکس های دیگری تا صبح ، صحبت می کنم

با آن اتاق خویش را ، بیهوده تزئین می کنم

سخت است اما می شود ، در نقش یک عاقل روَم

نه شب دعایت می کنم ، نه صبح نفرین می کنم

حالم نه اصلا خوب نیست ، تا بعد بهتر می شوم

فکری برای این دل ِ تنهای غمگین می کنم

من می پذیرم رفته ای و برنمی گردی همین

خود را برای درک این ، صدبار تحسین می کنم

کم کم ز یادم می روی،اين روزگار و رسم اوست

اين جمله را با تلخي اش ،صد بار تضمين مي كنم

هرچه دعا کردم نشد ، شاید کسی آمین نگفت

حالا تقاضای دلی سرشار از آمین می کنم

دلم تنگ است اين شب ها يقين دارم كه مي داني  

                                         

 

صداي غربت تن را از احساسم تو مي خواني

 

 

شدم از درد تنهايي گلي پژمرده و غمگين   

                                    

 

ببار اي ابر پاييزي كه دردم را تو مي داني

 

 

ميان دوزخ عشقت پريشان و گرفتارم

 

 

چرا اي مركب عشقم چنين آهسته مي راني؟

 

 

تپش هاي دل خسته چه بي تاب و هراسانند  

 

 

به خون آغشته اي اي دل،عجب امشب پريشاني!

 

 

همواره قلب بيمارم به ياد تو شود روشن  

 

 

چه فرقي مي كند اما تو كه اين را نمي داني

 

من در این نقطه دور

در بلا تکلیفی

در کش و قوسی خیالی جانکاه

به افق چشم بدوزم تا کی؟

بی سبب منتظر معجزه ام

بی ثمر دیده بر این راه کبود

می روم در پی تو

سالها آمد و رفت

بارها من دیدم

کوچ مرغان غزل خوان چمن

سفر چلچله ها

کوچ برف از دل کوهسار بلند

کوچ هر فصلی را

لیک یاد تو ز دل کوچ نکرد.

گرچه غمگینم ولی از عشق آرامم هنوز

عاشق و دلبسته و دلگیر از آن نامم هنوز

اشک در چشمم ـ تمنا در دلم درمانده ام

 من نمی دانم چه خواهد شد سرانجامم هنوز

نیست او را اشتیاقی بر وصالم لحظه ای

 در خیابان دلش یک عشق بد نامم هنوز

می خورم خون جگر تا او کند باور مرا

 در حریم دام او یک عاشق رامم هنوز

خواب دیدم زیر باران خیالش گم شدم

  همچو باران در خیالش بی سرانجامم هنوز

رهایم کن برو ای عشق از جانم چه می خواهی

 به سوهان غمت روح مرا پیوسته می کاهی

مگر جز مهربانی از تو و چشمت چه می خواهم

 تو خود از هرکسی بهتر از احساس من آگاهی

 نیازی نیست تا پنهان کنی از من نگاهت را

 گواهی می دهد قلبم مرا دیگر نمی خواهی

 غزل هایم زمانی روی لب های تو جاری بود

 ولی امروز در چشمت نمی ارزم پر کاهی

 دلم خوش بود گهگاهی برایت شعر می خواندم

تو هم سر می زدی آن روزها از کوچه ها گاهی

 برو هر جا که می خواهی برو آسوده باش اما

مواظب باش مثل من نیفتی در چنین چاهی

از اینجا می روم تنها مرا دیگر نخواهی دید

نخواهم برد در این راه با خود هیچ همراهی

ای ستاره ها که بر فراز آسمان
با نگاه خود اشاره گر نشسته اید
ای ستاره ها که از ورای ابرها
بر جهان ما نظاره گر نشسته اید

آری این منم که در دل سکوت شب
نامه های عاشقانه پاره می کنم
ای ستاره ها اگر بمن مدد کنید
دامن از غمش پر از ستاره میکنم

با دلی که بویی از وفا نبرده است
جور بیکرانه و بهانه خوشتر است
در کنار این مصاحبان خودپسند
ناز و عشوه های زیرکانه خوشتر است

ای ستاره ها چه شد که در نگاه من
دیگر آن نشاط و نغمه و ترانه مرد ؟
ای ستاره ها چه شد که بر لبان او
آخر آن نوای گرم عاشقانه مرد ؟

جام باده سر نگون و بسترم تهی
سر نهاده ام به روی نامه های او
سر نهاده ام که در میان این سطور
جستجو کنم نشانی از وفای او

ای ستاره ها مگر شما هم آگهید
از دو رویی و جفای ساکنان خاک
کاینچنین به قلب آسمان نهان شدید
ای ستاره ها ، ستاره های خوب و پاک

من که پشت پا زدم به هر چه که هست و نیست
تا که کام او ز عشق خود روا کنم
لعنت خدا بمن اگر بجز جفا
زین سپس به عاشقان با وفا کنم

ای ستاره ها که همچو قطره های اشک
سر بدامن سیاه شب نهاده اید
ای ستاره ها کز آن جهان جاودان
روزنی بسوی این جهان گشاده اید

رفته است و مهرش از دلم نمی رود
ای ستاره ها ، چه شد که او مرا نخواست ؟
ای ستاره ها ، ستاره ها ، ستاره ها
پس دیار عاشقان جاودان کجاست ؟